ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ

Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι, καστανοχώρι στα δυτικά του Νομού με υγιεινό κλίμα, με όμορφα δάση, πλούσια νερά, φαράγγια και σπήλαια. Το χωριό αυτό έχει μια ιδιομορφία που δεν την συναντούμε συχνά: είναι χωρισμένο σε ένδεκα γειτονιές, οι οποίες πήραν και το όνομα τους από τις οικογένειες που πρωτοκατοίκησαν εκεί. Έτσι ο Άγιος μας γεννήθηκε στην γειτονιά των Κωστογιάννηδων. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του. Ο παππούς του που είχε αναλάβει να τον μεγαλώσει τον πήγε στα Χανιά να εργαστεί εκεί σ’ ένα κουρείο για να μάθει την δουλειά. Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό.

Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 μ.Χ. σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ’ αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο. Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947 μ.Χ.).

Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζόμενων).

Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Άγιου Άνθιμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο οποίος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου». Ο π. Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους.

Το 1957 μ.Χ. έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνει όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον οποίο ως ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Παραθέτομε μερικές μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν:

«Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία». «Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος». «Το πρόσωπο του, που ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο που έλεγε: Ας είναι δοξασμένο το άγιο Όνομα Του».

Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Ο πατήρ Ευμένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του πατρός Νικηφόρου. Λαμπρό παράδειγμα και πρότυπο για όλους μας ο βίος του Οσίου Νικηφόρου, ήταν ευάρεστος στο Θεό διότι υπέμεινε πολλά. Για το λόγο αυτό και έχουμε πολλές μαρτυρίες: ότι ο Άγιος μας είχε δεχθεί από το Πανάγιο Πνεύμα το χάρισμα της διορατικότητας καθώς και πλήθος άλλων χαρισμάτων. Χρειάζεται επίσης να σημειώσομε ότι πλείστα είναι τα θαύματα που είναι καταγραμμένα καθώς μέχρι και σήμερα ο άγιος δίδει απλόχερα βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα πολλά θαυμαστά που δεν θα έχουν έρθει στην επιφάνεια.

«Παιδιά μου, προσεύχεσθε; και πώς προσεύχεσθε; ...με την ευχή του Ιησού να προσεύχεσθε, με το ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Έτσι να προσεύχεσθε. Έτσι είναι καλά» (πατήρ Νικηφόρος).

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 μ.Χ. σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ’ αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο. Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947 μ.Χ.).

Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζόμενων).

Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Άγιου Άνθιμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο οποίος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου». Ο π. Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους.

Το 1957 μ.Χ. έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνει όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον οποίο ως ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Παραθέτομε μερικές μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν:

«Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία». «Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος». «Το πρόσωπο του, που ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο που έλεγε: Ας είναι δοξασμένο το άγιο Όνομα Του».

Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Ο πατήρ Ευμένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του πατρός Νικηφόρου. Λαμπρό παράδειγμα και πρότυπο για όλους μας ο βίος του Οσίου Νικηφόρου, ήταν ευάρεστος στο Θεό διότι υπέμεινε πολλά. Για το λόγο αυτό και έχουμε πολλές μαρτυρίες: ότι ο Άγιος μας είχε δεχθεί από το Πανάγιο Πνεύμα το χάρισμα της διορατικότητας καθώς και πλήθος άλλων χαρισμάτων. Χρειάζεται επίσης να σημειώσομε ότι πλείστα είναι τα θαύματα που είναι καταγραμμένα καθώς μέχρι και σήμερα ο άγιος δίδει απλόχερα βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα πολλά θαυμαστά που δεν θα έχουν έρθει στην επιφάνεια.

ΘΑΥΜΑΤΑ

ΓΥΝΑΙΚΑ: "...Έμαθα από το διαδίκτυο ότι ο Δημοσιογράφος Άνγκελ Μπόντσεφ ετοίμαζε ένα βιβλίο για το άγνωστο για εμάς τον Άγιο Νικηφόρο Λεπρό, σε μια κρίσιμη στιγμή όταν ο κόσμος ήταν καλυμμένος από κορωνοϊό και χιλιάδες πέθαναν, αποδεκατίστηκαν από αυτήν την "νέα πανούκλα".

Του τηλεφώνησα και μου είπε εν συντομία για τη δυστυχισμένη ζωή του και για το βαρύ σταυρό που είχε δοθεί στον Άγιο.

Ήμουν πολύ ανήσυχη και ενοχλημένη τις προηγούμενες εβδομάδες από όλα όσα ακούστηκαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα παρηγοριά, ειδικά όταν έμαθα ότι ο Άγιος Νικηφόρος είχε εμφανιστεί σε έναν άνθρωπο στην Ελλάδα για να εμπνεύσει το θάρρος και την προθυμία να βοηθήσει τους ανθρώπους ενάντια σε αυτό το κακό.

Δεδομένου ότι μέχρι τότε δεν είχα πολλές πληροφορίες για τη ζωή του, την παράκληση, τις προσευχές του, βρήκα παρηγοριά στα λίγα που ήδη ήξερα και είπα ότι ο Άγιος θα βοηθούσε, πίστευα ότι θα ήταν μαζί μας, τον αισθάνθηκα κοντά μου.

Έκλαιγα όλη τη νύχτα, προσευχήθηκα σε αυτόν, σκεπτόμενη τι συνέβαινε στον κόσμο και τις περιπτώσεις των μολυσμένων ανθρώπων που αυξάνονταν καθημερινά στη Βουλγαρία.

Στις 4.00 εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα εξαντλημένη. Στο όνειρό μου με επισκέφθηκε ο Άγιος Νικηφόρος Λεπρός. Τον αναγνώρισα αμέσως. Τον είδα με μαύρο ράσο, να στέκεται όρθιος, κρατώντας ένα χρυσό σταυρό στο δεξί του χέρι. Μου απευθύνθηκε με τις λέξεις:

"Προειδοποιήστε όλους τους χριστιανούς να προσεύχονται σε μένα, αλλά κατ΄ επανάληψη. Ας διαβάζουν επίσης και τον 90ο Ψαλμό. Υπάρχει μία θεραπεία και αυτή είναι η Θεία Κοινωνία. Υπάρχει επίσης ένα βότανο για να πίνετε, είναι το θυμάρι, που σκοτώνει τους ιούς. Και σε κάθε περίπτωση, μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε τον οίκο του Θεού σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, επειδή δεν υπάρχει καμία μόλυνση και κανείς δεν μπορεί να μολυνθεί"!

Ήταν η πρώτη νύχτα.

Την επόμενη νύχτα ήρθε και πάλι και είπε αυτή τη φορά ότι πολλοί Χριστιανοί είχαν προσευχηθεί σε εκείνον, επειδή είχε επίσης μαθευτεί μέσω κοινωνικών δικτύων η εμφάνισή του στην Ελλάδα. Εκτός από τους χριστιανούς, μου είπε επίσης να προσευχηθεί ο γιος μου, αλλά όχι μόνο μία φορά, όπως κάποτε, γιατί αυτό δεν αρκεί. "Πολλές φορές", επανέλαβε ο Άγιος.

Την επόμενη μέρα ρώτησα το παιδί μου: "Πόσες φορές προσευχήθηκες στον Άγιο Νικηφόρο"; Και απάντησε ότι μόνο μια φορά το πρωί. Του εξήγησα ότι δεν ήταν αρκετό.

Την τρίτη νύχτα τον είδα πάλι. Αλλά αυτή τη φορά, το πιο σημαντικό πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι η Βουλγαρία θα προστατευόταν από τον ιό. Του έκανα την ερώτηση:

"Θα σωθεί ολόκληρη η Βουλγαρία;"

Μου είπε: "Ναι!"

Εκείνη τη στιγμή είδα τη χώρα μας ως χάρτη και βρισκόταν πάνω της, πάνω από τη νότια Βουλγαρία και πιο συγκεκριμένα κάπου πάνω από το Πλόβντιβ (Φιλιππούπολη). Και είπε:

"Οι καμπάνες ακούγονται, οι καμπάνες ακούγονται, οι καμπάνες ακούγονται!"

Ρώτησα: "Υπάρχουν καμπάνες στ

η Επισκοπή του Πλόβντιβ (Φιλιππούπολης);"

"Ναι!" Είπε πολύ σύντομα και καταφατικά.

Τότε ανέβηκε στον ουρανό και με τον χρυσό σταυρό του στο χέρι του, ευλόγησε από πάνω. Από τον ίδιο σταυρό ένα φως κατέβηκε και φώτισε ολόκληρη την χώρα.

Το τελευταίο πράγμα που είπε ήταν:"Θα περάσει!""...

Ένα βράδυ ήρθε η ανηψιά μου και μας έφερε το βιβλίο του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού. Όταν έβγαλε το βιβλίο από την τσάντα της, ευωδίαζε!!! Το προσκύνησε πρώτος ο γυιός μου που σηκώθηκε με ευχαρίστηση από το κρεβάτι! Στην συνέχεια οι υπόλοιποι το ασπαστήκαμε με πολύ πίστη και παρακαλέσαμε τον Άγιο με δάκρυα να μας βοηθήση. Μετά από τρεις ημέρες, ενώ δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι ούτε για φαγητό, ήρθε πάλι η ανηψιά μου και μας έφερε την εικόνα του Αγίου που είχε παρακαλέσει να της δώσουν. Τον σταυρώσαμε και μετά από 20 λεπτά ο άγιος Νικηφόρος μας έδειξε την μεγάλη χάρη του!!! Ο άρρωστος σηκώθηκε από το κρεβάτι, έφαγε, γελούσε μετά από δυόμισυ χρόνια σαν να ήταν κάποιος άλλος άνθρωπος! Δοξάσαμε τον Άγιο και είπαμε: Ο άγιος Νικηφόρος έκανε θαύμα! Ήταν η τελευταία ημέρα που ο γυιός μου ήταν στο κρεβάτι. Από τότε έχει επανελθεί στην καθημερινότητα, με κέφι για ζωή, για δουλειά, σταμάτησαν τα μάτια του να τρέχουν καυτά πονεμένα δάκρυα.

Δοξάζω την Άγια Τριάδα που, με τις μεσιτείες του αγίου Νικηφόρου, το παιδάκι μου άρχισε πάλι να πηγαίνη στην δουλειά του. Ο Άγιος ας είναι προστάτης του και όλου του κόσμου! Δοξασμένο το άγιο όνομα του αγίου Νικηφόρου!!!

Γέροντα Σίμων, με λένε Παναγιώτη και σας γράφω για ένα θαυμαστό γεγονός, που συνέβη στο σπίτι μας στην Κόρινθο, στις 29 Ιανουαρίου 2012. Από την Πειραϊκή Εκκλησία ένα βράδυ άκουσα και έμαθα για τον άγιο Νικηφόρο τον Λεπρό. Αγόρασα το βιβλίο του και το διαβάσαμε με την γυναίκα μου Μαρία.

Έχουμε έναν ανηψιό, τον Μιχάλη-Παναγιώτη, οκτώ ετών μαθητή Δευτέρας τάξεως Δημοτικού. Το τριήμερο 28-30 Ιανουαρίου έχει αρχίσει να διαβάζη τον Βίο και τα Θαύματα του Αγίου. Την Κυριακή κατά τις έξι (18.00) το απόγευμα έχει φτάσει στην σελίδα όπου υπάρχει η φωτογραφία με το κασελάκι (άγια λείψανα). Τον ακούμε να φωνάζη!!! Θεία Μαρία, το βιβλίο βγάζει μια ωραία μυρωδιά, πιο ωραία και από το λιβάνι!!! Mας δίνει και εμάς να το μυρίσουμε, αλλά σε εμάς δεν ευωδίαζε. Απλά η σύζυγος έκλαιγε και εγώ έλεγα, Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς Αγίοις Αυτού.

Ευχαριστούμε τον Άγιο Νικηφόρο για την παρουσία του στον ανηψιό μας Μιχάλη Παναγιώτη. Ευχόμεθα να έχουν όλα τα παιδιά την Ευχή Του.

Με αγάπη Ιησού Χριστού, Παναγιώτης